Sonbahar’a Dokunmak

Mevsimler böyledir.

Farklı ve cömert.  Sürpriz dolu ve tılsımlı. Renkleri farklıdır, kokuları…

Çiçekleri, yaprakları, kuşları… 

Rüzgarları farklıdır, güneşi, yıldızları.

Böyledir mevsimler, aydınlıkları başka başkadır. 

İyi ki de böyledir. Minik armağanlar sunarlar sessizce…

Bir dal, bir yaprak, şen bir kuş sesi, pırıltılı bir papatya, sime bulanmış bir deniz, dizi, dizi balıkçı motoru, ılık rüzgar, keskin rüzgar, ıslak rüzgar, yağmur, kar…

Mevsimler böyledir işte, değişik.

Biliyorsun, şimdi Sonbahar. Akşamlar artık serin ve gökte kızıla yakın bir dolunay var bu günlerde. Bir de yollarda, sokak aralarında, yeşil dikenli kozalarından daha yeni çıkmış atkestaneleri.

 

Sonbahar bin bir biçimde dokunur sana, atkestanesi sadece bir tanesidir bu dokunuşların; unutma…

Ben çocukken, anneannem, “her yeni gelen mevsimi gülümseyerek karşıla” derdi bana.

“Ve mutlaka mevsime dokun.”

Çocuk aklım nerden bilsin, papatyaya dokununca baharı okşadığımı, sarı sazlarda, yazı bulacağımı ve atkestanelerinde Sonbahar’ı…

Zamanla öğrendim.

Baharın papatyaları, ballıbabaları nasıl coşturursa beni, yıllardır Sonbahar da bir yanına hüznü bir yanına yaşamı takar gelir koluna; karşıma dikilir.

Bana dokunmak kalır.

Sonbahar’ı biz “atkestanesi” ile karşılardık; anneannemle.

Yolda, bağda, bahçede, ormanda, sokak arasında dev cüssesiyle kocaman duran atkestanesi ağacının dibinde karşılardık.

Kırılmış, dikenli yeşil kabuklu kozanın içinden çıkan pırıltılı kahverengi atkestanesiyle karşılardık.

“Bak” derdi anneannem, “iyi bak, yere düşmüş gördüğün ilk atkestanesini mutlaka al. Cebine koy, ya da çantana at. Bir sonraki yıla kadar seninle kalsın. Sana mutluluk, sağlık getirir. Gülümseme getirir” derdi.

“Ya da bir sevdiğine ver, ona bir mevsimi armağan vermiş olursun…”

 

Yıllardır, Eylül ayının ortalarında, geniş yaprakları kenarlarından ortaya doğru yeşili kaybedip kızıla dönerken, ben, atkestanesi ağaçlarının altından geçmeyi bir görev bildim hep.

O dev ağaçların altında duraksadım.

Gördüğüm ilk atkestanesini gülümseyerek aldım avucuma.

Parlak kahverengi sert kabuğa, sevgiyle dokundum.

Sonbahar’a dokundum,

anneanneme dokundum,

mutluluğa dokundum,

yaşama dokundum,

sevgiye dokundum.

Mevsimler böyledir işte.

Tılsımlı ve cömert.